ای عـمو من پسر فـاتـح جنگ جـمـلم            نـوۀ شـیـر خــدا، سـاقـی جـام عـسـلـم

داده حق، تحت غمت سلطنت لم یـزلم            عاشقِ كـشته شدن، بـرسر عهـد ازلـم

شـور شـیـدایی قـاسـم بنـگـر سلـطـانـا

جان چه باشد كه به پای تو بریزم جانا؟

"دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند"            با دم نـیـمـه شبـت" آب حـیـاتـم دادند"

در رهـت درد سـتـون فــقـراتـم دادنـد            بـا بـلایـای عـظـیـمـت درجـاتـم دادنـد

دوش از چشم غزال تو غزل می بارید

از لب تشنۀ من شـورِ عـسل می بارید

عـرفـه حـال منـاجـات تو را می دیـدم            عـشق بازی تو را وقت دعا می دیـدم

چشم گریان تو را خـون خـدا می دیدم            در تـمنّـای تو تسلـیم و رضا می دیـدم

همه حیران تو بودند و تو گرم دیـدار

ظاهر امـر دعـا بود ولی نه... انـگـار

داشـتـی از سـفـر کـربـبـلا مـی گـفـتی            سخن از دست و سر و سینه و پا می گفتی

حرف از شاهرگ خود به خدا می گفتی            قصّۀ چوب و لب و تشت طلا می گفتی

ماه از دیده به دنبال تو...کوکب می ریخت

عرض حاجات تو غم در دلِ زینب می ریخت

از خدا خواستم آن لحظه شوم قربانت            جـان نـاقـابـلـم ای شـاه فــدای جـانـت

سینه و دست و سر و پام بلا گردانت            عـازم عـرصۀ میـدانـم...و با فـرمانت

عرصه بر سینۀ سودایی من تنگ شده

دل این قـوم خطا پیشه ببین سنگ شده

حال اگر جان ندهم در ره جانان، ای وای            یا نباشم به هوای تو پریشان، ای وای

نروم زیر سم سخت ستوران، ای وای            نشكند در ره تو دنده و دندان، ای وای

پـدرم دوش خـطابی به من شیـدا كرد

گـفـت باید تبـعـیّـت ز گـل زهـرا كرد

دل غرقِ شررم فدیۀ عشقـت ای عشق            كاسۀ چـشم ترم فدیۀ عشقـت ای عشق

استخوان های سرم فدیۀ عشقـت ای عشق            بـدن بـی سـپرم فدیۀ عشقـت ای عشق

تو رضایت بـده ورنه به عـلمدار قسم

قـسمت می دهم آقا به قـد و قامت خـم

من و شمشیری و عمّامه ای و پیرهنی            در دل قـاسـم تو نیست غـم بی کـفـنی

می روم تا كه بگویم تو همه عشق منی            حـسنـی ام حـسـنی ام حـسنـی ام حسنی

جوشن من نفس تو؛ به زره حاجت نیست

كفش عشاق بلا را به گره حاجت نیست

قـلـبـم از مهـر خـدایـی تو آكـنـده شده            وقت یك حملۀ طـوفـانی كـوبـنـده شده

می روم تا كه ببیـنند...حسن زنده شده            بنگـر لشگـر كوفه چه پـراكـنـده شده!

تیغ حـیـدر به كـمر بسته ام و می تازم

دست و سر در وسط معركه می اندازم

گرچه در راه غـمت از همه بیمارترم            من از این لشگر بی ریشه جگردارترم

سیـزده سـالـه ام و از هـمه سـردارترم            به كـمـند غـم عـشـق تو گـرفـتـارتـرم

نــوۀ صـف شـكـن حــیـدركـرار مـنـم

دست پـروردۀ عـبـاس عـلـمـدار مـنـم

ای عمو از حرم آهسته خودت را برسان            تا نگـاهم نشده بسته خودت را برسان

می زنم نالـۀ پیوسته خودت را برسان            بر سر پیكر این خسته خودت را برسان

حـسنی زاده ام و خُـلـق کـریـمـی دارم

شـكـرُ لله، بــلاهــای عـظـیـمــی دارم

قاسمت در وسط معـركه غـوغا كرده            پـدرم لب به تشكّـر ز گـلـش وا كـرده

دشمنت تیـغ به فرق سرِ من جا كرده؟            روح من عزم سفر جانب زهرا كرده

با تن غرق به خون باز رجز می خوانم

مـی روم مـنـتـظــر آمـدنـت مـی مـانـم